1امروزه تحریک الکتریکی به عنوان یک روش درمانی با ایجاد انقباض عضلانی به وسیله ایجاد تحریک­های الکتریکی درونی یک روش برای کاهش دردهای عضلانی است. علاوه بر این برای درمان آرتروز مورد استفاده قرار می­گیرد. هدف تحقیق حاضر مطالعه، طراحی و پیاده¬سازی سخت­افزاری بهینه شده برای تحریک­کننده­های الکتریکی عضلات به منظور کاهش درد و درمان آرتروز است. در اینجا به طراحی سامانه بهینه با هزینه پیاده­سازی به مراتب کمتر نسبت به کارهای موجود پرداخته شده است. در بین روش­های مختلف برای ساخت این دستگاه هزینه تمام شده این دستگاه­ها بسیار بالا است و تهیه آن توسط بیماران امکان پذیر نیست. در اینجا با ساخت مداری کم هزینه و بهینه که دارای ویژگی­های لازم برای تحریک الکتریکی عضلات است می­توان این مشکل را بر طرف کرد. در این ساختار با استفاده از دو پتانسیمتر می­توان قدرت و فرکانس پالس­های اعمالی به بدن را متناسب با کاربردهای مختلف از تحریک عضلات تا درمان آرتروز کنترل کرد. استفاده از ترانزیستورهایی با قابلیت جریان­دهی مناسب و ایمن دستگاه برای کارهایی که نیاز به اعمال پالس­های قوی­تری نیز می­باشند مناسب است. در ساختار ارائه شده فرکانس تحریک­ در محدوده  1هرتز تا 50 کیلو هرتز قابل تغییر می­باشند که این امر باعث استفاده از دستگاه برای طیف وسیعتری از درمان­ها در این حوزه می­شود. بدین صورت که اعمال سیگنال­هایی با فرکانس کمتر و جریان بیشتر باعث عمق نفوذ بیشتری در بدن شده و برای درمان آرتروز و تحریک بیشتر غضروف آسیب دیده مناسب است. برای ترانسفورماتور استفاده شده در مدار می­توان از دو نوع ترانسفورماتور متداول 220 ولت به 12 ولت 300 میلی آمپر و 220 ولت به 9 ولت 300 میلی آمپر استفاده کرد. برای تحریک­های ضعیف­تر می­توان از ترانسفورماتورهای با جریان دهی 100 میلی آمپر نیز استفاده کرد. مدار پیشنهادی مورد آزمایش و بررسی روی افراد مختلف قرار گرفته و باعث کاهش درد عضلانی شده است.

میزان تغییر حداکثر انقباض ارادی به دنبال اعمال تحریکات ارتعاشی عضله آگونیست و تحریک الکتریکی عضله مقابل به طور جداگانه و کاربرد توام آنها به طور همزمان، مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. در این تحقیق، 45 نفر از افراد سالم مورد بررسی قرار گرفتند که به سه گروه 15 نفری تقسیم شدند. در هر گروه، قبل از انجام آزمایش، از فرد خواسته شد که حداکثر انقباض ارادی را در عضله گاسترو کنمیوس داشته باشد که به صورت سیگنال های EMG ثبت شد. در گروه اول، تاندون آشیل به مدت 15 دقیقه مورد ارتعاش ( 100هرتز و دامنه 0.8 میلی متر) قرار گرفت . مشخص شد که MVC عضله گاستر کنمیوس در اثر ارتعاش کاهش یافته، اما بعد از 15 دقیقه تحریک الکتریکی عصب پرونئال در گروه 2، تغییری نکرده است. در گروه سوم، در اثر کاربرد توام دو مداخله، MVC این عضله نیز تغییری نکرد. به طور کلی، اعمال ارتعاش بر عضله، در مقایسه با دو روش دیگر، سبب کاهش بیشتری در MVC می شود.

تحریک الکتریکی عصبی عضلانی به عنوان یک ابزار درمانی جامع در توان بخشی سالمندان، به سرعت در حال گسترش است و کاربردهای متنوعی فراتر از تقویت سنتی عضلات ارائه می دهد. این مقاله به بررسی کاربردهای مختلف و اثربخشی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در سالمندان در زمینه های مختلف عملکردی می پردازد. شواهد اخیر نشان می دهد که تحریک الکتریکی عصبی عضلانی می تواند به بهبود انعطاف پذیری مغز، افزایش توده و قدرت عضلانی، بهبود تعادل و کنترل وضعیتی و تسهیل بازیابی عملکردی در سالمندان کمک کند. مطالعات نشان داده اند که این نوع تحریک می تواند سطوح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز را افزایش دهد که به عنوان نشانه ای از اثرات بالقوه محافظت عصبی تلقی می شود. در زمینه عملکرد عضلانی، نتایج امیدوارکننده ای از تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در جلوگیری از تحلیل رفتن عضلات مرتبط با افزایش سن و بهبود قدرت مشاهده شده است، به ویژه در شرایطی که ورزش منظم ممکن است دشوار باشد. همچنین، این روش بهبودهای قابل توجهی را در تعادل و کنترل وضعیتی در میان سالمندان نشان داده است که با انقباضات ارادی عضلانی ترکیب می شود. تحریک الکتریکی عصبی عضلانی همچنین در شرایط بالینی خاص رایج در سالمندان، نظیر توان بخشی پس از سکته مغزی، دیسفاژی و ضعف عضلانی ناشی از بیماری های جدی، کارایی خود را نشان داده است. پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر، ازجمله دستگاه های پوشیدنی و سیستم های کنترل شده توسط مغز، دامنه کاربردهای این مداخله را گسترش داده اند. بااین حال، تنوع در پروتکل ها، پارامترهای تحریک و معیارهای نتیجه گیری در مطالعات مختلف، چالش هایی را برای ایجاد دستورالعمل های درمانی استاندارد ایجاد می کند. این مقاله شواهد موجود درباره کاربردهای چندوجهی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در توان بخشی سالمندان را تجزیه وتحلیل کرده و به بحث درباره فواید ثابت و کاربردهای نوظهور آن می­پردازد. درک این کاربردهای مختلف و مکانیسم های اساسی آن ها برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای بهینه سازی اجرای این روشی در برنامه­های توان بخشی سالمندان بسیار مهم است.

مقدمه: مسیر مرکز فشار حین راه رفتن منعکس کننده مکانیک کلی بدن است همچنین سیستم تحریک الکتریکی باعث فراخوانی واحدهای حرکتی ازجمله در اندام تحتانی می شود. مطالعه حاضر تاثیر سیستم تحریک الکتریکی بر الگوی راه رفتن و تعادل در ورزشکاران مرد بود. روش ها: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. در این تحقیق 15 نفر ورزشکار مرد در دسترس انتخاب شدند. مطالعه حاضر بهمن ماه 1400 در باشگاه تندرستی شهریار در شهر اصفهان انجام گرفت. از شرکت کنندگان خواسته شد تا با سرعت خودانتخابی مسیر راه رفتن را طی کنند. وسط مسیر، یک دستگاه فوت اسکن قرار داده شده بود که اطلاعات مربوط به مسیر مرکز فشار، مدت زمان نسبی فازهای استانس و زاویه پیش روی در دو حالت باجلیقه و بدون جلیقه تحریک عضلانی را ثبت می کرد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو ویلک از آزمون تی زوجی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیر مطلوبی روی الگوی راه رفتن ورزشکاران در مقایسه با حالت بدون جلیقه داشته است. تحریک الکتریکی منجر به افزایش کمی نوسانات مرکز فشار و بهبود میزان جابه جایی نوسانات فشار (001/0=p) در حالت با جلیقه شده است که نشان دهنده اثربخشی این روش بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی است که تقویت عضلات اندام تحتانی توسط سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیرات مطلوبی بر الگوی راه رفتن و نوسانات فشار کف پایی ورزشکاران دارد.

مقدمه: در این پژوهش برای بررسی رفتار موتورنورنهای کند انقباض و تند انقباض از تفکیک چند نقطه ای منحنی فراخوانی رفلکس H استفاده شده است. برای تمایز بهتر از ثبت منحنی ریکاوری رفلکس H در دو عضله سولئوس (کند انقباض) و گاستروکنمیوس (تند انقباض) استفاده شده است.روشها: منحنی ریکاوری رفلکس H عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس 10 زن سالم و غیر ورزشکار داوطلب، قبل و بعد از اعمال تحریک TENS سه قطبی، به وسیله تحریک زوج پالس مربعی در فواصل زمانی 40-520 ms، طی دو جلسه کنترل و آزمایش ثبت شد. تحریک TENS به مدت 15 دقیقه با فرکانس 100 هرتز و پهنای پالس 300 میکرو ثانیه بر روی ستون فقرات اعمال شد.یافته ها: در افراد سالم در اثر اعمال TENS سه قطبی، دامنه حداکثر ریکاوری در گاستروکنمیوس در فاصله زمانی کوتاهتری (240ms) ظاهر شد. دامنه ریکاوری در سولئوس کاهش یافت و در فاصله زمانی طولانی تری (400ms) به دست آمد. مقایسه منحنی ریکاوری رفلکس H بین عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در جلسات کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: پیشنهاد می شود که TENS سه قطبی، احتمالا علاوه بر تحریک آورانهای پوستی، گروه آورانهای Ia و Ib را نیز در ستون خلفی نخاع تحریک می کند و تعاملات سیناپسی در نخاع نهایتا باعث تسهیل نورون های حرکتی نوع دوم و مهار نورون های حرکتی نوع اول می شود. نحوه تاثیر TENS سه قطبی ستون فقرات بر موتورنورنها، مهاری- تسهیلی است.

اهداف: سالمندی یکی از مراحل زندگی است که به دلیل شرایط ویژه این دوره از زندگی، نیاز به توجه ویژه دارد. کم تحرکی و ضعف عضلانی ناشی از سالخوردگی از عوامل مهم کاهش آمادگی جسمانی و عملکردی سالمندان هستند که می توانند کیفیت زندگی آن ها را کاهش دهد. از طرفی تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) یکی از شیوه های مدرن تمرینی است که می تواند برای افراد کم توان مانند سالمندان مناسب باشد. همچنین ترتیب تمرین در تمرینات موازی یکی از متغیرهای تمرین است که می تواند بر سازگاری های ایجادشده در اثر تمرین موثر باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر ترتیب تمرین در تمرینات موازی به همراه EMS بر عملکرد حرکتی زنان سالمند است. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر که به صورت یک سوکور انجام شد، پنجاه زن سالمند سالم داوطلب با دامنه سنی 70-60 سال به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی به گروه های (هر گروه ده نفر) تمرین هوازی مقاومتی به همراه EMS، تمرین مقاومتی هوازی به همراه EMS، تمرین چرخشی (تغییر اولیت به صورت تناوبی در جلسات تمرین) به همراه EMS، چرخشی و کنترل (بدون تمرین) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل دوازده هفته تمرین و سه جلسه تمرین در هفته بود. هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن (15-10 دقیقه، تمرینات اصلی (20 دقیقه) و سرد کردن (10 دقیقه) بود. برنامه تمرین اصلی شامل 20 دقیقه تمرینات ترکیبی موازی بود که به صورت دو مرحله 10دقیقه ای با استراحت 5-3 دقیقه ای بین مراحل تمرین اجرا شد. تمرینات ایروبیک با شدت 70-50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و تمرینات مقاومتی با استفاده از تمرینات با وزن بدن و کش های الاستیک برای گروه های عضلانی مختلف انجام شد. برنامه تمرین از نظر حجم و شدت برای همه گروه ها یکسان بود، تنها تفاوت در ترتیب تمرین و ارایه EMS بود. قدرت عضلات بالاتنه و پایین تنه به ترتیب با آزمون پرس سینه و اکستنشن زانو نشسته، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) با آزمون یک مایل پیاده روی راکپورت، استقامت عضلانی با آزمون 2 دقیقه گام برداشتن درپجا و توان پایین تنه با آزمون راه رفتن روی سطح شیب دار در دو مرحله قبل و پس از مداخله تحقیق اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های های تی وابسته و تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و سطح معنی داری (0/05≥ P) انجام شد. یافته ها: پس از دوره تمرین، افزایش معنی داری در همه متغیرهای وابسته اندازه گیری شده نسبت به مقادیر پایه مشاهده شد (0/001>P). افزایش معنی داری نیز در سطح VO2max، قدرت بالاتنه و پایین تنه و استقامت عضلانی در همه گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/001>P). اما توان پایین تنه فقط در گروه های آزمایش به همراه EMS نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (0/01> P). تغییرات VO2max و قدرت پایین تنه در گروه های آزمایش به همراه EMS به صورت معنی داری نسبت به گروه بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). همچنین قدرت بالاتنه و استقامت عضلات پایین تنه در گروه با اولویت تمرین مقاومتی به همراه EMS نسبت به گروه ترکیبی بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات ترکیبی موازی روش مفیدی در ارتقای آمادگی جسمانی و عملکرد جسمانی زنان سالمند است و استفاده از EMS می تواند موجب افزایش اثر سازگاری های حاصل از تمرین به خصوص توان پایین تنه در سالمندان باشد و می تواند از عوارض مرتبط با ضعف عضلانی جلوگیری کند. از طرفی ترتیب تمرین با اولویت تمرین مقاومتی می تواند بر افزایش اثر تمرین بر متغیرهای قدرت عضلات بالاتنه و استقامت عضلانی موثر باشد، ولی بر قدرت عضلات پایین تنه، استقامت قلبی تنفسی و توان پایین تنه اثر معنی داری ندارد.

هدف سندرم درد مایوفاشیال یک اختلال بالینی با شیوع 85 درصد است. مشخصه آن وجود نقاط ماشه ای است که معمولاً تمام افراد در طول عمر خود حداقل برای 1 بار با آن ها مواجه می شوند. درمان های فیزیوتراپی و پزشکی متفاوتی برای درمان سندرم درد مایوفاشیال استفاده می شوند. مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی یک مداخله نسبتاً جدید برای دردهای عضلانی اسکلتی است. هدف این مطالعه بررسی تأثیرات مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر پارامترهای بالینی و همچنین پارامترهای تصویربردای سونوگرافی مرتبط با نقاط ماشه ای در بیماران با نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی است. روش بررسی این مطالعه یک کارآزمایی بالینی به صورت مطالعه مطالعه چند موردی است. در این مطالعه 12 شرکت کننده که دارای نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی بوده اند تحت درمان و ارزیابی قرار گرفته اند. شرکت کنندگان 3 بار در طول 1 هفته تحت درمان تحریک الکتریکی داخل عضلانی قرار گرفتند. متغیرهای درد و دامنه حرکتی چرخش گردن در زمان های قبل و بعد از مداخله به ترتیب با ابزار Visual Analogue Scale و گونیامتر ارزیابی شدند. پارامترهای سونوگرافی، شامل قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین ضخامت عضله تراپزیوس فوقانی با تصویر برداری سونوگرافی B-mode اندازه گیری و ارزیابی شدند. مقادیر اندازه گیری شده قبل و بعد با استفاده از آزمون آماری تی زوجی با در نظر گرفتن سطح معناداری 0/05 مقایسه شدند. یافته ها در پایان 3 جلسه درمانی تحریک الکتریکی داخل عضلانی، درد و دامنه حرکتی چرخش گردن به همان سمت به طور معنی داری بهبود یافته بود (0/05>P). همچنین اندازه گیری های تصویربردای سونوگرافی، از جمله قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین قطر عضله تراپزیوس فوقانی به طور قابل توجهی در مقایسه با اندازه گیری های قبل از اعمال مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی کاهش یافته بود (0/05>P). نتیجه گیری به نظر می رسد مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی می تواند تأثیرات مثبت و امیدوارکننده ای بر پارامترهای بالینی و همچنین اندازه گیری های سونوگرافی در بیماران با نقطه ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی داشته باشد. اما برای بررسی اثرات بلند مدت تحریک الکتریکی داخل عضلانی و همچنین مقایسه با مداخلات درمانی دیگر به مطالعات بیشتر با حجم نمونه بزرگ تر و دارای گروه های کنترل نیاز است.

تقویت عضلات ارادی و نیز افزایش تحمل عضلانی از اهداف مهم برنامه های فیزیوتراپی هستند و بدین منظور، روشهای متعدد تمرین درمانی و استفاده از تحریکات الکتریکی مورد مطالعه قرار گرفته و از هر کدام، نتایج سودمندی حاصل شده است. با این حال، پیشبرد بازده روشهای متعدد و رسیدن به روشهای مفیدتر در این زمینه، همواره راه تحقیقات این بخش از فیزیوتراپی را باز گذاشته است. در این مقاله، قصد ما ارایه نتایج حاصل از یک رژیم تقویت و افزایش تحمل عضلانی در مردان سالم در گروه سنی 31-21 سال با استفاده از جریانهای تداخلی است. نمونه 34 نفری مورد مطالعه به روش غیرتصادفی از جامعه دانشجویان دانشکده علوم توانبخشی در تهران انتخاب شدند و برنامه مورد مطالعه تحریک الکتریکی و گرفتن 15 انقباض حداکثر و ایزومتریک 25 ثانیه ای با استراحت 35 ثانیه به مدت 15 دقیقه به طور روزانه روی عضله دو سر بازویی سمت راست با فرکانس 60-40 هرتز و فرکانس حامل 2000 هرتز بود. برای ارزیابی تاثیر برنامه دو هفته ای پارامترهای فعالیت الکتریکی عضله و آنتروپومتریک مدنظر بوده است. آزمون آماری "تی زوجی". تغییر معنی داری در مدت موج برانگیخته عضلانی، حداکثر فعالیت الکتریکی عضله در انقباض ایزومتریک ارادی، تحمل عضلانی، قطر استراحت بازو، قطر حداکثر انقباض عضلانی نشان داده بود، ولی تغییر دامنه موج برانگیخته عضلانی معنی دار نبود. بدین ترتیب، نتایج این تحقیق حاکی از آن است که در افراد سالم می توان از رژیم تحریک الکتریکی به منظور تقویت عضلات ارادی و افزایش تحمل عضلانی استفاده کرد.

هدف: بررسی تاثیر تیپنگ کشکک روی نسبت فعالیت الکتریکی عضلانی VMO/VL در حین انقباض ایزومتریک حداکثر در دو زنجیره حرکتی باز و بسته مواد و روشها: در یک روش کارآزمایی بالینی، 30 نفر مرد سالم غیر ورزشکار انتخاب شدند. میزان فعالیت الکتریکی عضلانی را با استفاده از یک برنامه نرم افزاری ویژه توسط دستگاه بیوفیدبک تعیین شد. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تیپنگ کشکک به طور معنی داری میزان فعالیت VMO/VL را در زنجیره حرکتی باز با P=0.03 و در زنجیره حرکتی بسته با P=0.002 افزایش داد. نتیجه گیری: استفاده از تیپنگ کشکک سبب مهار عضله VL و تسهیل عضله VMO شده و در نتیجه باعث اصلاح حرکت غیر طبیعی کشک شد.